Ze wilde met de trein mee, vertelde ze toen ik vroeg waarom haar enkel ingezwachteld was. Ze was wat laat, het was druk en toen ze zich nog net op tijd in de trein wilde persen, gingen de deuren dicht. Terwijl haar ene voet nog buitenboord bengelde. En dat deed PIJN. En dat was ENG."Trek aan de noodrem!"
"Nee, daar is-ie niet voor!"
"Haal een conducteur!"
Er werd een conductrice gevonden. Die schoot echter spontaan in de stress. Nee, nee, nee, aan de noodrem mocht niet getrokken worden! Maar verder wist ze niks, durfde ze niks en deed ze ook niks. Ja, ze probeerde een collega te bellen. Zonder succes. Het lijdend voorwerp stond ondertussen in haar ongemakkelijke en vooral pijnlijke positie op het punt van flauwvallen. Maar het was kennelijk nog steeds geen nood genoeg voor die rem...
Pas een kwartier later, op het volgende station kon de deur opengekrikt en de voet bevrijd worden. Niet door die conductrice; die had zich huilend in de armen van een collega gestort. De enkel bleek gelukkig niet beschadigd. Het vertrouwen in het mechanisme van treindeuren en in de stressbestendigheid van het NS-personeel wel.
Dus, medepassagiers in de trein van Utrecht naar Ede, afgelopen dinsdag rond een uur of 5: toen jullie bij het instappen ergens ten hoogte van jullie middel een paar fikse duwen voelden – dat was ik oftewel een gewaarschuwd mens. Sorry! Als goedmakertje beloof ik hierbij plechtig dat als één van jullie ooit in een dergelijke situatie terecht komt, ik onmiddellijk aan die noodrem zal trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten