Zestig

Dit is mijn zestigste blogberichtje. Niet dat ik het bijhoud, nee, dat doet zo'n teller en ik zag het vandaag toevallig staan. Zestig sinds maart 2009, dus ruim anderhalf jaar, het stelt eigenlijk niks voor. Wat zeg ik? Het stelt niks komma nada voor in de wereld van bloggen. Zestig? Dat tikt een beetje blogger in krap een jaar weg en een fanatieke in een maand. En dan heb je mij, met mijn zestig-in-ruim-anderhalf-jaar. Ach, het was ook nooit mijn bedoeling. Het begon als een onderdeel van een cursus en ik bleek bloggen leuker te vinden dan ik dacht.

Vroeger, als kind, vond ik het leuk om verhaaltjes te schrijven. Men zegt dat papier geduldig is - feit is dat papier vele, vele malen geduldiger is dan ik. Voeg daarbij de neiging tot perfectionisme en je ziet al snel een klein meisje voor je dat bijna constant zinnetjes aan het hèrschrijven is, weer een hoofdstukje ongeduldig doorkrast en vellen papier driftig verscheurt omdat het niet alleen leuk of spannend maar ook netjes moet zijn. Dat kleine meisje ging uiteindelijk steeds minder schrijven en steeds meer lezen. Zestig boeken in een jaar? Met gemak!

Maar door die cursus dus, en dankzij Blogger en Word (kopiëren, plakken en deleten in plaats van herschrijven, doorkrassen en verscheuren!) zit ik nu dus mijn zestigste verhaaltje te tikken. Ik krijg er steeds meer lol in. Door de reacties via Hyves, FaceBook, Twitter en op dit blog zelf gaat het bovendien steeds meer op een gesprek lijken. Zo weet ik sinds het bloggen meer van een ex-buurvrouw dan toen ze nog in mijn straat woonde en heb ik contact met mensen die ik weinig (meer) zie of zelfs nog nooit gezien heb. Waar ik, vreemd genoeg, nog wel aan moet wennen zijn de persoonlijke opmerkingen: toen iemand laatst in een gesprek "Oh, dat kind!" riep, duurde het even voordat ik doorhad waar ze op doelde; ik kon me niet herinneren dat ik haar over het fietsende meisje verteld had.

Een aardige bijkomstigheid van dit bloggen, dit schrijven over alledaagse dingetjes, is dat ik nu anders naar mensen en situaties kijk. Wat bewuster. Het is als wanneer je met een fototoestel rondloopt, dan kijk je ook anders naar je omgeving: de ene keer gefocust op details, het andere moment met meer oog voor het grote geheel. Terwijl ik dit tik, vraag ik me af of het wel een bijkomstigheid is. Is dit niet een gevalletje kip en ei? Wat dan ook, ik vind het in ieder geval minstens zo leuk als bloggen. En fotograferen. Alleen die zestig boeken in een jaar – dat haal ik nu niet meer.